jeden z krytyków napisał:



,,Tworzy Pan poezję dość trudną w odbiorze, wymagającą od czytelnika wysoko rozwi-niętej intuicji i literackiego obycia.​W głosie podmiotu mówiącego pobrzmiewa znajoma melodia miłoszowskiego bądź herbertowskiego spojrzenia – przemawia bowiem baczny obserwator, stojący jakby na uboczu swojego świata i swoich czasów; myśliciel formułujący egzystencjalne wnioski na podstawie własnych i cudzych doświadczeń.

​

Jednocześnie swoją formą wiersze wymykają się klasycyzującym tendencjom wyraźnie obecnym w twórczości wyżej wspomnianych poetów – pod względem formalnym Pańskiej poezji bliżej do romantycznego wzorca, który uprawomocnia skrajnie zindywidualizowany język wyzwolony z gramatycznej niewoli. Na tym poziomie Pańskie teksty zbliżają się wręcz do poetyki surrealistycznej – logikę zastępuje strumień świadomości, dominować zaczyna technika asocjacyjnego montażu, który ma w czytelniku wywołać, jak mawiał Breton, „iskrę” nie tylko rozumienia, ale także odczuwania tekstu. A zatem sporo sprzeczności jest w Pańskiej poezji.

Sprzeczności te z pewnością nadają wierszom pewien dynamizm, nie-wątpliwą oryginalność, nieco awangardowy charakter.

Powyżej nie bez przyczyny przywołałem tradycję romantyczną – Pańska poezja skojarzyła mi się bowiem z poezją Norwida, równie gęstą i chwilami trudną w odbiorze.Muszę zwrócić uwagę na przykry fakt, że mimo zasłużonego szacunku, jakim cieszy się Norwid w środowisku literackim, nie publikuje się w dzisiejszych czasach twórczości jego epigonów.''